Bir yaz akşamıydı…
Mahallenin dar sokaklarında çocuk sesleri yankılanıyordu. Ama küçük Ahmet diğerlerinden ayrı bir köşede, taşların üzerinde oturmuş derin derin düşünüyordu.

Yusuf Amca ile Gökhan Amca uzaktan onu izliyordu.
İçlerinden biri fısıldadı:
“Artık zamanı geldi… Çocuk ne olup bittiğini bilmeli. Yoksa içindeki fırtına onu da Hacı Ahmet gibi savuracak.”

Yavaş adımlarla küçük Ahmet’in yanına geldiler. Yusuf elini onun omzuna koydu:
— Oğlum, sen hep bizim gözümüzün nuru oldun. Ama artık bazı şeyleri bilmen lazım. Çünkü bu sessizlik sana daha çok zarar veriyor.

Küçük Ahmet başını kaldırdı, gözlerinde hem korku hem merak vardı:
— Bana anlatın… Ne saklıyorsunuz benden? Neden herkes ismimi duyunca ağlamaklı oluyor?

Gökhan derin bir nefes aldı.
— Çünkü senin adın, bu mahallenin en büyük yarasının adıdır evladım. Senin adın, burada bir zamanlar herkesin “Aşkı Divane” diye andığı bir gencin adıdır.

Yusuf devam etti:
— O genç… Senin annen Aygül’ü çok severdi. Sevdası öyle büyüktü ki, ondan ayrı kalmaya dayanamadı. Zamanla aklını yitirdi. Delilikle aşk arasında kaldı. Sonunda kalbi daha fazla dayanmadı ve bu dünyadan göçtü.

Küçük Ahmet’in yüzü kireç gibi oldu. Dudakları titriyordu:
— Yani… Benim adım, ölen birinin adı mı? Ben onun yerine mi yaşıyorum?

Gökhan gözlerini yere indirdi:
— Hayır evladım, sen sensin. Ama annen, sana o ismi vererek geçmişe hem bir özlem hem de bir kefaret bıraktı.

Küçük Ahmet ayağa fırladı.
Kalbi yerinden çıkacak gibi çarpıyordu.
Kendi kendine mırıldandı:
— Demek kaderim çoktan yazılmış… Ben onun yarım kalmış hikâyesi miyim?