Küçük Ahmet büyüdükçe içinde tarifsiz bir ağırlık taşıyordu.
Sanki kendi hayatını yaşamıyor, başkasının yarım kalmış hikâyesini sürdürüyordu.

Ne zaman ismini duysa, kalbinin içine bir diken batıyordu:
“Hacı Ahmet…”
O an, insanların gözlerindeki acı ve hüzün bakışını görüyordu.
O gözler ona değil, geçmişteki o divaneye bakıyordu aslında.

Kendi kendine fısıldıyordu:
“Ben miyim? Yoksa o mu? Benim kaderim onunkiyle aynı mı olacak?”

Geceleri uyuyamaz hale geldi.
Bazen rüyasında deniz kıyısında gördüğü bir adamın çığlıklarıyla uyanıyordu.
Bazen de hiç tanımadığı bir yüz, ona “Beni unutma!” diyordu.

Küçük Ahmet’in içine bir korku düşmüştü:
Ya kaderi de onun gibi deliliğe sürüklenirse?
Ya annesine verilmiş bir cezanın bedelini o ödemek zorundaysa?

Bir gün annesine bakarken kendi kendine mırıldandı:
“Ben senin oğlun muyum, yoksa senin günahlarının kefareti miyim?”