Yıllar birbirini kovaladı. Küçük Hacı Ahmet artık gençliğe adım atıyordu.
Mahallede herkes ona büyük bir sevgiyle bakıyordu ama aynı zamanda her bakışın içinde bir hüzün vardı.

“İşte bizim Ahmet’in adaşı… Allah akıl versin, bu çocuk dedesinin adıyla yaşasın,” derdi yaşlılar.
Genç, her bu sözleri duyduğunda yüreği daralırdı.

Bir gün Yusuf Amca, kahve önünde otururken onu yanına çağırdı.
“Oğlum, biliyor musun senin adın neden Hacı Ahmet? Bizim gençliğimizde öyle bir Ahmet vardı ki, aşkına divane oldu. Yüreği yanık, gözü yaşlıydı. Ama öyle mert, öyle temiz bir insandı.”

Genç Hacı Ahmet susuyordu.
Bir yanıyla gurur duyuyor, diğer yanıyla içini ağır bir yük kaplıyordu.
Sanki kendi hayatı başlamadan önce, bir başkasının yarım kalan hikâyesiyle mühürlenmişti.

Bir akşam annesine dönüp sordu:
“Anne, ben kimim? Ben sadece senin oğlun muyum, yoksa herkesin anlattığı o divanenin gölgesi miyim?”

Aygül derin bir nefes aldı, oğlunun saçlarını okşadı.
“Sen benim umudumsun, oğlum. Senin adın bir hatıradan geliyor ama sen kendi hikâyeni yazacaksın. Kimseye benzeme, kimsenin gölgesinde kalma. Sen, yeni Hacı Ahmet’sin.”

Genç Hacı Ahmet, annesinin sözleriyle bir nebze rahatladı.
Ama içinde derin bir merak büyüyordu:
O eski Hacı Ahmet gerçekten kimdi? Neler yaşamıştı?
Ve kendi hayatını yazarken, onun kaderinden kaçabilecek miydi?