Küçük Hacı Ahmet, artık çocuk yaşına gelmişti.
Sokaklarda oynarken, mahalledeki büyüklerin fısıldaşmalarını duyuyordu.
Her akşamüstü kahve önlerinde, yaşlıların dilinde hep aynı cümle vardı:

“Ahh o Hacı Ahmet yok muydu… aşkına divane olmuştu.”

Çocuk, kulak kabartıyor, merakla dinliyordu.
Ama aklı karışıyordu; çünkü bahsettikleri isim, kendi adıydı.

Bir gün annesine koştu.
“Anne… Neden herkes benim adımı söylüyor? Ben ne yaptım ki?”

Aygül’ün yüreği bir kez daha burkuldu.
Çocuğunun gözlerine baktı, ellerini tuttu.
“Onlar sen değilsin oğlum… Onların anlattığı başka bir Hacı Ahmet. Çok eskiden, burada yaşamış bir gençti. Çok iyi, çok temiz yürekliydi. Ama sevdiği kıza kavuşamadı, acısından delirdi. Onun adı da Hacı Ahmet’ti.”

Küçük çocuk şaşkınlıkla sordu:
“Peki… neden bana onun adını verdin anne?”

Aygül’ün gözlerinden yaşlar süzüldü.
“Çünkü onun yüreği tertemizdi oğlum. Ben istedim ki sen onun gibi dürüst, onun gibi sevdasına sahip çıkan bir insan ol. Sen onun kaderini değil, onun güzelliğini taşıyasın.”

Çocuk kafasını salladı, ama belli ki daha hiçbir şey anlamamıştı.
Yalnızca, sokaklarda adını duydukça içine garip bir hüzün çöküyordu.
O, henüz bilmeden, annesinin gözyaşlarında saklı koskoca bir aşkın mirasını taşıyordu.