Ahmet’in çığlığı mahallenin dar sokaklarını inletti.
Etraflarına toplanan komşular sessizce, gözyaşlarını tutarak izliyordu.

Ahmet, ellerini Aygül’ün ellerine sımsıkı kenetledi.
Gözleri kan çanağına dönmüştü, yüzünden yaşlar süzülüyordu:

“İçimde hiçbir şey bırakmadın! Bak, ben kendimi bile tanımıyorum artık… Yüreğim yok, aklım yok, hayatım yok! Hadi öldür beni Aygül, yalvarırım… Acılarıma son ver!”

Aygül titredi, dizlerinin bağı çözüldü. Gözlerinden yaşlar süzüldü, Ahmet’in ellerini avuçlarının içine aldı.
“Sus, ne olur sus Ahmet! Ben sana kıyamam… Sen öl dersen, ben de yaşayamam!”

Ahmet başını sağa sola salladı, çığlığı yeniden yükseldi:
“Sen gittin ya, ben zaten öldüm Aygül! Bedenim yaşıyor ama içimde hiçbir şey yok. Ne olur bitsin artık bu işkence!”

Kalabalık içindeki yaşlı kadınlar ağlıyor, çocuklar korkuyla annelerinin bacaklarına sarılıyordu. Ahmet’in babası gözyaşlarını gizleyemedi, ellerini semaya kaldırdı:
“Allah’ım, oğluma akıl ver, sabır ver!”

O an Aygül, Ahmet’in yüzünü avuçlarının arasına aldı.
“Beni dinle Ahmet… Ne olur biraz sabret. Ben artık buradayım. Gitmeyeceğim. Seni bu hâlinle de seveceğim. Ölmeni değil, yaşamanı istiyorum. Çünkü sen benim kalbimin tek sahibisin.”

Ahmet’in gözlerinde bir anlık duraksama oldu. Kalabalık sessizliğe büründü.
Ama o an herkes aynı soruyu düşünüyordu:
Aygül’ün sevgisi Ahmet’i geri getirmeye yeter miydi, yoksa bu acı çoktan onun aklını tamamen alıp götürmüş müydü?