Aradan yıllar geçmişti. Almanya’da kurduğu yeni hayat, yeni dostluklar, yeni alışkanlıklar Aygül’ün ruhunu bambaşka bir insana dönüştürmüştü. Ama ne kadar zaman geçerse geçsin, çocukluğunun geçtiği o tozlu mahalle, fırın kokusu, sinema kuyrukları ve en çok da Hacı Ahmet… hep zihninin bir köşesinde saklı kalmıştı.

Bir yaz günü, ailesini görmek için Türkiye’ye dönmeye karar verdi. Valiziyle eski mahallenin girişine geldiğinde, yıllar öncesinin o canlı sokakları sanki biraz daha yorgun, biraz daha suskun görünüyordu.

Sokağın başında çocuklar oyun oynuyordu. O sırada, elinde yıpranmış bir defterle, saçları dağınık, üstü başı perişan bir adam ağır ağır yürüyordu. Çocuklar peşinden koşuyor, “Divane Ahmet, şiir oku bize!” diye bağırıyordu.

Aygül önce dikkat etmedi. Ama adamın sesi yankılandığında kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu:

“Kalbim kırık, gönlüm yabancı yâre…
Yüreğim sevdalı, ömrüm yaralı yâre…”

Aygül dondu kaldı. Gözleri doldu, nefesi kesildi.
“Ahmet…” dedi kısık bir sesle.

O an Ahmet gözlerini ona çevirdi. Bir anlık duraklama yaşadı, sonra gülümsedi.
“Bak, Aygül geldi!” dedi yüksek sesle.
Ama bakışları boştu. Gerçekten görüp görmediğini kimse anlayamadı.

Aygül koştu, önünde diz çöktü.
“Ben geldim Ahmet, ben Aygül… Bak, dönmedim sanıyordun ama işte buradayım!”

Ahmet, bir çocuk gibi güldü, defterini Aygül’ün ellerine bıraktı.
“Al, senin için yazdım… Yıllardır seni bekliyordum. Şimdi gitme olur mu? Bu kez gitme…”

Aygül’ün gözyaşları toprağa düştü.
Mahallenin sessizliği bir kez daha hüzünle doldu.