Yusuf ve Gökhan gece yarısına kadar Ahmet’i aradılar ama bulamadılar. Sonunda çaresizce eve döndüler. Ahmet’in babası kapıda bekliyordu. Yüzünde derin çizgiler, gözlerinde endişe vardı.

“Ne oldu oğluma, niye böyle oldu?” diye sordu kısık bir sesle.

Yusuf, olan biteni saklamadı.
“Amca, Ahmet’in hâli hiç iyi değil. Kahvede… birden patladı. Ağladı, bağırdı. İçinde ne varsa tutmuş, artık dayanamıyor. Biz peşinden koştuk ama kayboldu, sonra da izini bulamadık.”

Babasının gözleri doldu.
“Benim oğlum güçlüdür, ama… içindeki acıyı hep içine attı. Anası ölürken daha kundaktaydı, şimdi de sevdiği kızı kaybetti. Yükü ağır geldi.”

O sırada kapı açıldı, Ahmet içeri girdi. Üstü başı toz içindeydi, gözleri kıpkırmızı. Sessizce odasına geçti, kimseyle konuşmadı.

Babası arkasından baktı, derin bir iç çekti.
“Belli ki yüreği paramparça… Onu yalnız bırakırsak kendine zarar verecek. Sizden tek isteğim, oğlumu ne olursa olsun yalnız bırakmayın.”

Yusuf ve Gökhan başlarını öne eğip söz verdiler.
“Merak etme amca, Ahmet’i asla bırakmayacağız.”

O geceden sonra mahallede herkes farkındaydı:
Ahmet artık eski Ahmet değildi.
Sokakta yürürken dalıp gidiyor, bazen kendi kendine konuşuyor, bazen de durup dakikalarca boşluğa bakıyordu.

Herkes susuyor, sadece göz göze gelince içten içe üzülüyordu.
Ama en çok babasının yüreği yanıyordu.
“Allah’ım, oğluma sabır ver,” diye dua edip duruyordu yaşlı adam.