Profesör Kamil, her görüşmede Ahmet’e tavsiyeler veriyordu.
“Duygularını yaz, yürüyüş yap, kendini ifade etmekten korkma,” diyordu.
Ahmet de başıyla onaylıyor, notlar alıyordu.

Ama kimse fark etmiyordu: Hacı Ahmet’in içinde fırtınalar daha da büyüyordu.
Kimi gün sabah uyanıyor, yüzünde umut dolu bir tebessüm oluyordu.
Sanki yeniden hayata tutunacakmış gibi görünüyordu.

Ama kimi gün, odasından çıkmıyor, aynanın karşısına geçip saatlerce kendi yansımasına bakıyordu.
Gözleri boş, elleri titrek, zihni sisler içindeydi.
Defterine yazdığı satırlar daha da karanlık hâle gelmişti:

“Bir yanım yaşamak istiyor, diğer yanım çoktan gömülmüş toprağa.
Ben hangisiyim? Hangisi gerçek?”

Ağır depresyonun sessiz ve yavaş yıkımı başlamıştı.
Ahmet bazen ne söylediğini unutuyor, bazen de hiç olmamış anıları gerçekmiş gibi anlatıyordu.
Arkadaşları ve babası, onun bu gelgitlerini “yorgunluk” sanıyordu.
Oysa Ahmet’in aklının bir kısmı çoktan karanlığa gömülmeye başlamıştı.

Görünürde hayat devam ediyordu; ama Ahmet’in içinde derin bir savaş vardı:
Bir yanıyla Aygül’ün hatırasına tutunmak,
bir yanıyla karanlığa teslim olmak.

Ve en tehlikeli olan şey şuydu:
Kimse, Ahmet’in bu çöküşünün boyutunu tam olarak fark etmiyordu.