Bir hafta sonra, sabahın erken saatlerinde Hacı Ahmet, babası ve arkadaşlarıyla birlikte büyük bir binanın önünde durdular.
Binanın girişinde kocaman bir tabela vardı:
“Prof. Dr. Kamil Kılıçarslan – Psikiyatri ve Ruh Sağlığı”

Ahmet derin bir nefes aldı, yüreği sıkışıyordu.
Sanki içeri girdiğinde bütün yaraları ortaya dökülecek, kalbindeki gizli defter açılacaktı.
Ama yanında babası, Gökhan ve Yusuf vardı. Bu ona biraz cesaret veriyordu.

Sekreter kapıyı açıp onları buyur etti.
Az sonra kapı aralandı, karşılarında beyaz saçlı, gözlerinde derin bir bilgelik olan Profesör Kamil belirdi.
Gülümseyerek elini uzattı:
“Hoş geldiniz evlat. Sen Hacı Ahmet olmalısın. Gel, içeri buyur.”

Ahmet utangaç bir adım attı, elini uzattı.
Profesör’ün eli sıcaktı, bu sıcaklık Ahmet’in içindeki buzları biraz eritti.
Odaya girdiklerinde kitaplarla dolu raflar, duvarda sakin manzara tabloları vardı.
Masada küçük bir çaydanlık bile duruyordu.
Her şey, sanki ev rahatlığı vermek için düzenlenmişti.

“Evladım,” dedi Profesör Kamil, yumuşak bir sesle.
“Bana burada istediğini söyleyebilirsin.
Benim için önemli olan senin kalbin. Hiçbir şeyden çekinme.”

Ahmet önce başını eğdi, konuşamadı.
Elleri titriyordu.
Sonra gözleri doldu ve ilk kez yabancı birine, derin bir nefesle şunları söyledi:

“Ben… sevdiğim kadını kaybettim hocam.
Gitmek zorunda kaldı.
Onun yokluğunda nefes alamıyorum.
Geceleri rüyamda görüyorum, gündüzleri gölgesi peşimi bırakmıyor.
Ne yapacağımı bilmiyorum… İçimde kocaman bir boşluk var.”

Profesör Kamil, dikkatle onu dinledi.
Başını sallayarak, anlayışla gülümsedi:
“Evladım… senin derdin bir hastalık değil, bir yaradır.
Ama bil ki, her yara gibi bu da sarılabilir.
Önemli olan, bu boşluğu nasıl dolduracağını öğrenmek.
Ben sana yol göstereceğim, ama yürümek sana kalacak.”

Ahmet ilk defa gözlerinde bir umut kıvılcımı hissetti.
Çünkü belki de, bu kapı onun yeniden ayağa kalkmasının başlangıcıydı.