Bir sabah, Hacı Ahmet yine masanın başında oturuyordu.
Masada duran poğaçaya bakıyor ama elini uzatmıyordu.
Babası, göz ucuyla oğlunu izliyor, yüreği her geçen gün daha da ağırlaşıyordu.

O gün, babası dayanamadı ve yumuşak bir sesle konuştu:
“Oğlum… senin için endişeleniyorum.
Böyle içine kapanman beni korkutuyor.
Ben tek başıma yetemiyorum, belki bir doktora gitsek… sana iyi gelir.”

Hacı Ahmet başını kaldırdı, gözleri dolu doluydu:
“Baba, ben deli miyim? Doktor ne yapsın bana?
Benim derdime ilaç olur mu?” dedi, sesi kırılmıştı.

Tam o sırada kapı çaldı.
Gökhan ve Yusuf içeri girdi.
Babası onlara anlamlı bir bakış attı; ikisi de Ahmet’in yanına oturdu.

Yusuf elini Ahmet’in omzuna koydu:
“Ahmet kardeşim… sen deli değilsin.
Ama çok yorgunsun, çok dolusun.
Bazen insan, içine sığdıramadığı şeyleri birine anlatmalı ki, biraz hafiflesin.”

Gökhan ekledi:
“Biz seni yalnız bırakmayız. Ama senin acın artık bize de ağır geliyor.
Bir doktora gitmek, seni küçültmez; aksine seni ayağa kaldırır.
Bir düşün be kardeşim.”

Ahmet derin bir sessizliğe gömüldü.
Sanki içinde fırtınalar kopuyor, bir yandan “Gitmeliyim” diyor, diğer yandan “Beni kimse anlamaz” diye inat ediyordu.

Bir süre sonra kısık bir sesle konuştu:
“Ben… bir şartla giderim.
Yanımda siz olursanız, beni yalnız bırakmazsanız…”

Babası gözyaşlarını tutamadı, Gökhan ve Yusuf ise derin bir nefes aldı.
Çünkü ilk defa Hacı Ahmet, kendi yarasını kabullenmeye başlamıştı.