Hacı Ahmet’in rutini artık herkesin dikkatini çekiyordu.
Her sabah fırıncı Cuma Usta’dan poğaça alıyor, eve götürüyordu.
Ama masaya bıraktığı poğaçaları hiç yemiyor, sadece bakıyor ve sonra odasına çekiliyordu.

Babası her sabah bu manzarayı gördükçe içi parçalanıyordu.
“Bu hâl, artık normale benzemiyor… Ne yapacağız?” diye kendi kendine söylendi.
Endişesi o kadar büyümüştü ki, soluğu hemen arkadaşlarının yanında aldı.

Gökhan ve Yusuf’u aradı, sesi titriyordu:
“Yusuf, Gökhan… oğlum Hacı Ahmet’in hali artık ciddi.
Sabah poğaçaları bırakıyor, yemek yemiyor… içine kapanıyor.
Bence bir psikiyatriste götürsek, ne dersiniz?”

Gökhan kısa bir sessizlikten sonra cevap verdi:
“Baba, haklısınız. Artık sadece biz onunla konuşmakla yetinemeyiz.
Bir profesyonelin desteğine ihtiyacı var.
Ama Ahmet’i ikna etmek kolay olmayacak, biliyorsunuz kendi içine kapanıyor.”

Yusuf ekledi:
“Doğru söylüyorsun Gökhan. Ama biz yanında olacağız, onu yalnız bırakmayacağız.
Onu yavaşça ikna etmeliyiz; önce onun güvenini kazanıp, sonra götürürüz.”

Babası derin bir nefes aldı, gözleri doldu:
“Yavrum… onu korumak istiyorum… ama artık tek başıma yapamıyorum.
Lütfen yardım edin.”

Ve o andan itibaren, Gökhan ve Yusuf, Hacı Ahmet’in yanında olma kararı aldılar.
Ama herkes biliyordu ki, Aygül’ün yokluğu onun ruhunda derin bir boşluk bırakmıştı ve bu boşluğu doldurmak kolay olmayacaktı.