Ertesi gün iş yerinde Hayrettin yine yanına yaklaştı.
“Selam Aygül! Kahve molasında beraber çıkar mıyız?” diye sordu, gözleri gülüyordu.
Aygül kısa bir tereddüt yaşadı; kalbi hâlâ Hacı Ahmet’i düşünüyordu.
Ama Hayrettin’in içtenliği ve neşesi, onu küçük bir anlığına da olsa rahatlatıyordu.

Molada birlikte yürürken Hayrettin, iş yerinin küçük şakalarını anlatıyor, Aygül’ü güldürüyordu.
Aygül de gülüyordu; ama her kahkahanın ardından kalbinde bir boşluk hissediyordu.
Gözlerini ufka çeviriyor, Ahmet’in sahildeki yalnız halini hatırlıyordu.

Hayrettin fark etmişti: Aygül bir anlığına gülümsüyor, sonra düşüncelere dalıyordu.
“Bir şey mi var Aygül?” diye sordu, sesi yumuşaktı.
Aygül, bir an durdu, sonra gülümsedi ve “Hayır, sadece dalıp gittim,” dedi.
Ama içinde bir fırtına kopuyordu:
Yeni bir arkadaş, yeni bir yakınlık… Ama kalbi hâlâ uzaklarda, başka bir sevgilideydi.

O an Aygül anladı ki, Almanya’da hayat onu değiştirecek, farklı ilişkiler kurmasına yol açacak, ama Hacı Ahmet’e olan sevgisi hâlâ sarsılmaz kalacaktı.
Hayrettin’in enerjisi ve yakınlığı ona mutluluk verebilirdi, ama gerçek aşk, uzakta bir yerde, Hacı Ahmet’teydi.