Yusuf ve Gökhan, endişe içinde sahile vardıklarında kalpleri yerinden çıkacak gibi atıyordu.
Rüzgâr saçlarını savuruyor, dalgaların uğultusu tuhaf bir sessizlikle birleşiyordu.

Kumsala doğru yaklaştıklarında, Hacı Ahmet’in ayakkabılarını gördüler.
Bir adım daha atınca, defteri de kumların arasında duruyordu.
Yusuf’un yüzü bembeyaz oldu, eliyle ağzını kapattı:
“Aman Allah’ım… Olmaz… Böyle bir şey…”

Gökhan, sessizce diz çöktü ve defteri aldı.
Sayfalar açılmıştı; şiirler ve yazdığı satırlar rüzgârla hafifçe dalgalanıyordu.
İkisi de derin bir dehşet içinde birbirine baktı.
“İntihar etmiş olabilir mi?” diye fısıldadı Yusuf, sesi titriyordu.

Ama o an Ahmet’in sahilde bir adım ötede, yavaşça gözlerini açtığını fark ettiler.
Kumların üzerinde oturmuş, dalgaların sesiyle sessizce düşünüyordu.
Gözleri uzaklara dalmış, defteri ve ayakkabılarını yanında bırakmıştı.
İçinde hâlâ ağır bir hüzün vardı, ama intihar gibi bir niyeti yoktu; sadece yalnız kalma ihtiyacı, kendini denize yakın hissetme isteği ağır basmıştı.

Yusuf ve Gökhan hızla yanına koştular.
Gökhan, “Ahmet! Aman Tanrım, korkuttun bizi!” dedi.
Yusuf nefesini toparlayarak ekledi: “Defter ve ayakkabı… aman Allah, korktuk resmen!”

Ahmet başını kaldırdı, gözlerinde hâlâ derin bir acı vardı ama sesinde titreme yoktu:
“Üzgünüm… sadece biraz yalnız kalmam gerekiyordu.
Ama artık iyiyim, sizi korkutmak istemedim.”

O an, arkadaşları hem rahatlamış hem de içten bir endişe hissetmişti.
Ahmet’in yalnızlık ve özlem içinde kendini sahilde bulma çabası, onlara ne kadar kırılgan olduğunu göstermişti.