Ertesi gün Hacı Ahmet, içindeki ağırlığı biraz olsun hafifletmek için denize gitti.
Gözlerini maviliğe dikti, rüzgâr saçlarını savuruyordu.
Aygül’le geçirdiği o güzel günü düşündü: sinema, hafta sonu deniz, kahkahalar…
Her anı gözlerinin önünde film şeridi gibi geçiyordu.

Güneş yavaş yavaş ufka yaklaşmış, gökyüzü turuncu ve pembe tonlarına bürünmüştü.
Ahmet sahilde oturmuş, ayaklarını suya sokmuş, sessizce dalgaların ritmine kulak veriyordu.

Akşam olup deniz kenarında uyuyakaldı.
Rüya ile gerçek arasındaki sınır, dalgaların hafif uğultusuyla silikleşti.

Ve rüyasında Aygül belirdi.
Denizin içinden yükseliyordu, ışık dalgaların üzerinde dans ediyordu.
Sanki bir deniz kızı gibi, uzun saçları su damlalarıyla parlıyor, gözleri Ahmet’e bakıyordu.

Ahmet nefesini tuttu, kalbi hızlı hızlı atıyordu.
Aygül konuşmadan sadece oradaydı; ama varlığı, bütün yalnızlığını, bütün özlemini bir anda dolduruyordu.

Rüya öylesine canlıydı ki, Ahmet sanki denizin içinde Aygül’ü tutabileceğini düşündü.
Ama dalgalar onu bir adım geri çekiyor, Aygül’ü gözlerinden uzaklaştırıyordu.
Ve Ahmet, gözlerini açtığında sadece denizin hafif ışığı ve sahildeki boşluk vardı.

Ama yüreğinde bir şey değişmişti:
Aygül, uzaklarda olsa da hâlâ onun ruhunun en derin köşesindeydi,
ve her zaman orada kalacaktı.