Ahmet, şiiri bitirdiğinde kalemi masasının üzerine bıraktı.
Bir süre yazdıklarına bakakaldı.
Her dize, sanki kalbinden sökülüp kâğıda damlamıştı.
Ama sonra içini bir korku kapladı:
Ya Aygül bu satırları okur da daha da üzülürse?
Ya orada, uzak diyarlarda gözyaşı dökerse?

Defteri usulca kapattı.
Sayfanın arasına sıkıştırdığı şiir, kimseye okunmamış bir sır gibi orada kaldı.
Sandığın en altına koydu defteri, eski mektupların ve sararmış fotoğrafların yanına.
Sanki yüreğini gizler gibi sakladı.

“Bir gün…” diye mırıldandı kendi kendine,
“Bir gün döner de karşıma oturursa, belki o zaman okurum ona.
Belki o zaman anlar, yıllar boyu nasıl sevdim, nasıl bekledim…”

O gece uyumadan önce ellerini dua için açtı.
Söylediği tek cümle buydu:
“Allah’ım, onu benden uzak etme, ama kısmetse geri getir.”

Ve sonra, Ahmet için günler yine aynı döngüyle akmaya devam etti:
İş, ev, sessizlik ve defterin arasında gizlenen o şiir…