Ahmet, bir gece yine uyuyamadı.
Eline eski defterini aldı, köşesine oturdu.
Titreyen elleriyle kalemi tuttu ve içini kâğıda dökmeye başladı:

**
Kalbim kırık, gönlüm yabancı yâre,
Yüreğim sevdalı, ömrüm yaralı yâre.
Çıkmaz sokaklarda kaldım, nerdesin?
Ağlatma artık gözlerimi, güldür yâre.

Her sabah poğaçayla uyandırdığım günler,
Şimdi hatıra oldu, gönlümde binlerce dert.
Gözlerimin ışığıydın, nefesimin sebebi,
Sensiz bu hayat, bana zindan elbet.

Gökyüzüne bakarım, yıldızlarda seni ararım,
Rüzgâr esse, nefesini duyar gibi yanarım.
Gelmesen de, dönmesen de, bil ki içimde,
Ömrümün son nefesine dek adını anarım.
**

Ahmet yazdıklarını bitirdiğinde, gözlerinden yaşlar defterin sayfasına düştü.
Ama sayfayı yırtmadı.
Çünkü biliyordu: Bu şiir, onun kalbinin en derin yarasıydı.
Bir gün cesaret bulursa, Aygül’e gönderecekti.
Ama o güne kadar, defterin arasında gizli bir sır olarak kalacaktı.