Aslı ve Rüya, projeye başladıklarında hemen karşılaştıkları ilk zorluk, hikâyeyi doğru ve etkileyici bir şekilde aktarmaktı. Hacı Ahmet’in divane dönemi, Aygül’ün çaresizliği ve ailenin yaşadığı trajediler öylesine yoğun ve dramatikti ki, onları yazıya dökmek kolay değildi.

Aslı, edebiyat perspektifiyle karakterlerin duygularını derinlemesine analiz ediyor, rüya ise sahne ve diyalog teknikleriyle olayları okuyucunun gözünde canlandırmaya çalışıyordu. Saatlerce tartışıyor, eski defterleri tekrar tekrar inceliyor, Hacı Ahmet’in şiirlerini, Aygül’ün mektuplarını defalarca okuyorlardı.

Bazen duygular yoğunlaşıyor, gözyaşlarını tutamıyorlardı. Rüya:
– “Abla, kalbim sıkışıyor… Bu kadar acıyı bir araya getirmek insanı etkiliyor,” derken Aslı da:
– “Evet, ama bunu yazmazsak kimse bilemeyecek; onların aşkı, fedakârlığı ve cesareti unutulacak,” diyordu.

Günler, haftalar geçti; yazdıkça eser şekilleniyor, karakterler adeta hayat buluyordu. Nihayetinde eser, hem bir aile anısı hem de aşk ve fedakârlık üzerine bir başyapıt hâline gelmeye başladı.

Sonunda, Aslı ve Rüya projeyi tamamladıklarında, eser sadece kendi başarılarının bir simgesi değil, aynı zamanda Hacı Ahmet ve Aygül’ün sevgisinin, geçmişin acılarının ve Bodrum’daki yeni hayatlarının ölümsüz bir kaydı olmuştu.