Herkes bayramlıklarıyla mezarlığa doğru ağır adımlarla yürüyordu. Sessizlik, sadece çocukların fısıldaşmalarıyla bozuluyordu. Küçük Aslı ile Rüya ellerinde minik şeker torbalarıyla yan yana yürüyordu. Onlar için mezarlık sadece büyüklerin dua ettiği, çiçeklerin bırakıldığı bir yerdi; derin acının, yılların yükünün farkında değillerdi.

Aygül anne bastonuna dayanarak ilerlerken gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Sevda, Zeynep Nisa’nın elini sıkıca tutmuş, ona güç vermeye çalışıyordu. Hacı Ahmet ise hem eşinin hem çocuklarının önünde dimdik durmaya çalışıyor, ama içindeki fırtınayı kimseye belli etmiyordu.

Mezarlığa varıldığında kalabalık sessizce kabirlere dağıldı. Adem dede’nin ve Hacı Ahmet’in kabirlerinin başına gelindiğinde herkesin boğazı düğümlendi. Zeynep Nisa diz çöküp ellerini semaya açtı:
– “Babam… bugün kızlarınla, torunlarınla geldik sana. Bayramın mübarek olsun. Sen göremedin ama biz yaşıyoruz, senin emanetini yaşatıyoruz…”

Aslı ile Rüya ise merakla etrafa bakıyordu. Rüya eğilip annesine fısıldadı:
– “Anne, dedem bizi duyuyor mu?”
Zeynep Nisa gözyaşlarını silerek kızına sarıldı:
– “Evet yavrum, kalbinizden geçen her duayı duyar o. Siz sadece içinizden güzel şeyler söyleyin.”

O an herkesin gözünden yaşlar aktı. Dua sesleri mezarlığın sessizliğine karıştı, kuş cıvıltılarıyla birlikte göğe yükseldi.