Bayram sabahı güneş pırıl pırıl doğmuştu. Mahallede çocukların “Bayramınız mübarek olsun!” sesleri yankılanıyor, evlerden mis gibi kahvaltı kokuları yükseliyordu.

Hacı Ahmet özenle ütülenmiş takım elbisesini giydi, Zeynep Nisa zarif elbisesini kuşandı. Aslı ile Rüya ise rengârenk bayramlıklarıyla adeta çiçek bahçesi gibi parlıyorlardı.

– “Kızlarım,” dedi Ahmet, “bu bayramı memlekette, dedelerinizin, halalarınızın yanında geçireceğiz.”
Aslı sevinçle ellerini çırptı:
– “Anne, demek ki dedemin mezarına da gideceğiz değil mi?”
Rüya da heyecanla ekledi:
– “Halamlarla şeker toplayacağız, çok güzel olacak!”

Zeynep Nisa gözleri dolarak kızlarına sarıldı. “Evet yavrularım, hem ziyaretimizi yapacağız hem de bayram sevincini birlikte yaşayacağız.”

Yola koyulduklarında Aygül anne ve mahalledeki akrabalar onları kapıda karşıladı. Sarılmalar, gözyaşları, kahkahalar bir araya karıştı. Bayram sofrası kurulmuştu; kahkahalar, çocukların neşesi, dualar o sofrayı bereketle doldurdu.

Aslı ile Rüya bayram şekeri toplarken mahalleli “Hacı Ahmet’in kızları da babası gibi hayırlı olacak” diye dua ediyordu.