Ramazan geceleri Bodrum’un sahilinde ayrı bir renk kazanmıştı.

İftar sonrası herkes çoluk çocuk meydanda toplanıyor, şerbetçiler bardak bardak demirhindi dağıtıyor, pamuk şeker kokuları etrafa yayılıyordu. Aslı ile Rüya ellerini sımsıkı tutmuş, gözleri parlayarak sahnenin kurulmasını bekliyordu.

Derken perde açılıyor, Karagöz ile Hacivat sahneye çıkıyordu. Çocuk kahkahaları meydanı inletiyor, büyükler bile yüzlerindeki yorgunluğu unutuyordu.

– “Yar bana bir eğlence…” dediğinde Karagöz, Aslı’nın kahkahaları sahneye karışıyor, Rüya da “Anne bak! Karagöz ne kadar komik konuşuyor!” diye heyecanla annesine sarılıyordu.

Zeynep Nisa ile Hacı Ahmet, çocuklarının mutluluğunu izlerken göz göze geliyor, “İşte gerçek bayram böyle yaşanıyor” diye düşünüyordu. Zehra teyze ise onları izlerken gülümseyerek “Siz çocukken de biz böyle izlerdik, demek ki bazı güzellikler hiç değişmiyor” diyordu.

Ramazan geceleri sadece ibadet değil, aynı zamanda birlik, huzur ve kahkaha demekti artık onlar için.