Rüya ile Aslı önce rengârenk ışıklarla süslenmiş atlı karıncaya bindiler.
Müzik eşliğinde dönen o dünyada kahkahaları yankılandı, bir elleri havada, diğer elleriyle sıkı sıkı tutunarak mutlulukla döndüler.

Sonra gözleri gökyüzüne yükselen dönme dolaba ilişti.
Hacı Ahmet onları bindirdiğinde, yukarıya çıktıklarında Bodrum’un ışıkları denizin üzerine dökülüyordu. Aslı, “Bak Rüya, yıldızlara çok yakın olduk!” dedi. Rüya da gözlerini kocaman açarak “Baba, evimiz bile görünüyor!” diye heyecanla işaret etti.

Daha sonra sıra çarpışan arabalara geldi.
İkizler direksiyon başında kahkahalarla birbirine çarptılar, arada diğer çocuklarla da eğlenceli çarpışmalar yaşandı. Zeynep Nisa onları izlerken, kendi çocukluk günleri gözünde canlandı.

Gece boyunca pamuk şekerler yenildi, mısır kokusu içinde gezildi.
O akşam, hem ikizler hem de anne babaları için unutulmaz bir hatıraya dönüştü. Rüya ile Aslı eve dönerken gözleri hâlâ ışıl ışıldı; “Anne, yarın yine gelelim mi?” diye sorarak uykuya daldılar.