Uçağın tekerlekleri Frankfurt’un pistine değdiğinde Aygül’ün kalbi yerinden fırlayacak gibiydi.
İçinde hem heyecan hem de tarifsiz bir ürperti vardı.
Uçağın camından baktığında gördüğü manzara, memleketindeki tozlu sokaklara hiç benzemiyordu.
Dev binalar, düzenli yollar, yabancı yüzler… Her şey soğuk ve mesafeli görünüyordu.

Havalimanında valizini alırken kalabalığın gürültüsü içinde kendini yapayalnız hissetti.
Yanında ne annesi vardı, ne kardeşleri, ne de Hacı Ahmet’in gözleri.
Sadece yabancı bir dilde konuşan insanlar ve hiç bilmediği tabelalar…

Onu karşılamaya gelen işçi yurdundan görevli adam kalabalıkta adını bağırarak seslendi:
“Aygül Yılmaz!”
Aygül irkildi, “Benim.” dedi.
Sonra görevlinin peşine takıldı, uzun koridorlardan geçip dışarı çıktılar.

Soğuk hava yüzüne çarptığında, içindeki gurbet duygusu daha da ağırlaştı.
Otobüse bindiler, şehrin ışıkları camdan kayıp gidiyordu.
Ama Aygül, o ışıklara bakarken aklında sadece bir yüz vardı: Hacı Ahmet.

Yurt odasına yerleştiğinde yatağa oturdu.
Etrafında hiç tanımadığı genç kızlar, farklı şehirlerden gelen işçiler vardı.
Kimi kendi aralarında gülüyor, kimi sessizce valizini açıyordu.
Aygül ise pencereden dışarı bakıp kendi kendine fısıldadı:
“Buralar bana yabancı, bu odalar bana soğuk…
Ahmet olsaydı, her şey bambaşka olurdu.”

Ama sabah olduğunda, ekmek parası kazanmak için kalkmak zorundaydı.
Çünkü burada, gurbetin içinde ayakta kalmak kolay değildi.
Kendi ayaklarının üzerinde durmalı, hayatın yükünü omuzlamalıydı.

Ve o an Aygül anladı:
Bu gidiş sadece Ahmet’ten değil, kendi geçmişinden de kopmaktı.
Yeni bir hayatın kapısı açılmıştı; ama içeriye adım atarken yüreğinde kocaman bir boşluk vardı.