Ebru öğretmen, sınıfta ikizleri izlerken yüzünde gururlu bir tebessüm vardı. Onların oyunlardaki uyumu, resimlerdeki hayal güçleri, şarkılardaki sesleri ve en önemlisi arkadaşlarına karşı merhametli halleri dikkatinden kaçmıyordu.

Bir gün teneffüste öğretmenler odasında meslektaşlarıyla konuşurken içini döktü:

— Aslı ve Rüya gerçekten farklı çocuklar… dedi, gözleri ışıldayarak.
— Ne açıdan farklı hocam? diye sordu yanındaki öğretmenlerden biri.
— Onlarda hem zekâ hem de kalp var. Oyun oynarken bile adalet duyguları ön planda. Birisi yeni bir şey öğrendiğinde hemen diğeriyle paylaşıyor. Arkadaşlarını da asla dışlamıyorlar. Bu çocuklar gelecek vadediyor, ileride büyük işler başaracak gibiler…

Diğer öğretmenler de başlarını sallayarak onayladılar. İçlerinden biri,
— Demek ki iyi bir aile terbiyesi almışlar, dedi.

Gerçekten de ikizler evde anne babalarının sevgisiyle büyüyor, mahallede de herkesin gözbebeği oluyordu. Ebru öğretmen onların gözlerinde geleceğin parıltısını görmüş gibiydi.

O günden sonra ikizlere biraz daha özen göstermeye başladı; onlara özel ödevler veriyor, resim ve müzikte kendilerini geliştirmeleri için yönlendiriyordu. Aslı’nın hayali doktor olmakken, Rüya bir gün ressam olacağını söylüyordu.

Ve ikisinin birlikte kurduğu hayaller, sadece ana sınıfının dört duvarına değil, geleceğin sayfalarına da yazılmaya başlamıştı.