Aslı ile Rüya artık kocaman olmuşlardı.
Günler, haftalar, aylar birbirini kovalarken evdeki neşeleri daha da büyüdü. Minik adımlarla başlayan yolculukları şimdi koşuşturmalar, sorular ve bitmek bilmez kahkahalarla doluydu.

Artık ana sınıfı çağına gelmişlerdi. Zeynep Nisa sabahları ikisinin saçlarını özenle örüyor, aynı tokaları takıyor, sanki bir çift kuğu gibi yan yana okula hazırlıyordu. Ahmet ise çantasını sırtlarına geçirirken gözleri gururla doluyor, “Benim prenseslerim büyüdü artık” diyordu.

Okulun ilk günü biraz heyecanlı geçti. Aslı annesinin elini sımsıkı tutarken Rüya hemen sınıfa koşmak istedi. Öğretmenleri onları görünce gülümsedi:
— Hoş geldiniz, ikizlerimiz! dedi.

Sınıfta herkes merakla onlara bakıyordu. İkizler yan yana oturdular, göz göze geldiler ve gülüştüler. Birbirlerinden aldıkları güçle yabancı ortama alışmaları kolay oldu.

O gün eve döndüklerinde Zeynep Nisa’ya anlattıkları bitmedi:
— Anne, resim yaptık! dedi Aslı.
— Anne, yeni bir arkadaşım oldu! diye bağırdı Rüya.

Ahmet onları kucağına alıp havaya kaldırdı:
— Helal olsun size, artık okul kızları oldunuz! dedi gülerek.

Evde yeni bir dönem başlamıştı: Ödevler, boyalar, şarkılar ve çocuk kahkahalarıyla dolu bir dönem… Ve o evin duvarlarında artık geçmişin acı fısıltıları değil, geleceğin umut dolu sesleri yankılanıyordu.