Aslı ve Rüya günbegün serpilip güçleniyorlardı. Zaman öyle hızlı akıyordu ki daha dün minicik kundakların içinde kaybolan o bebekler, şimdi yanakları al al, gözlerinde pırıltılarla evin neşesi olmuşlardı.

Zeynep Nisa sabahları onların saçlarını tararken durup hayranlıkla bakıyordu. Artık ince telli saçları dalga dalga omuzlarına doğru uzamaya başlamıştı. Ahmet ise her fırsatta kızlarını kucağına alıyor, onlara masallar anlatıyordu.

İkizler birbirinden ayrılmıyor, biri nereye gitse diğeri peşinden gidiyordu. Rüya biraz daha hareketli ve yaramazdı; gözleri hep yeni şeyler keşfetmek için parlıyordu. Aslı ise daha ağırbaşlı, annesinin dizinin dibinden kolay kolay ayrılmıyordu.

Bir gün, Ahmet onları bahçeye çıkardı. Masmavi gökyüzünün altında, Bodrum’un tuzlu rüzgârı yüzlerine dokunurken kızlar kahkahalar atarak koşmaya çalıştılar. Düşe kalka yürüyen minik ayakları, adeta eve yeni bir şenlik getirmişti.

Aygül anne torunlarının saçlarını öperken gözleri yaşarıyor, “Allah’ım bana bu günü de gösterdin ya…” diyerek dua ediyordu. Sevda ise kızları kucağına alıp “Sanki babanız yeniden hayat bulmuş gibi” diyordu, gözlerinde hem hüzün hem mutluluk vardı.

Evin içindeki o eski keder yerini gülüşlere bırakıyordu. Ve Ahmet, her gece yatağa uzandığında içinden tek bir cümle geçiyordu:
“Artık lanet değil, umut büyüyor bu evin içinde.”