Zeynep Nisa, biraz yorgun ama mutlulukla dolu gözlerle ikizlerini kucağına alırken Ahmet de heyecanla bebek çantalarını toparlıyordu. Koridorda herkes seferber olmuştu; Aygül anne kundakları düzeltiyor, Sevda bebeklerin başını öpüyor, halalar bir yandan kahkahalar atıp bir yandan gözyaşlarını siliyordu.

Eve geldiklerinde Zehra teyze çoktan hazırlık yapmıştı. Yeni yıkanmış mis gibi çarşaflarla döşenmiş iki küçük beşik odanın köşesinde yan yana duruyordu. Pencerenin kenarından Bodrum’un tuz kokan rüzgârı içeri giriyor, perdeyi hafifçe dalgalandırıyordu.

İlk gece kolay olmadı… Aslı bir ağlarken, Rüya hemen ardından uyanıyor, Zeynep Nisa süt emzirirken Ahmet beşiklerin başında ninni söylüyor, ailece uykusuz bir nöbet tutuyorlardı. Ama o yorgunluk bile tatlıydı, çünkü artık evin içinde hayat vardı.

Sabaha karşı, kızlar nihayet uykuya daldığında Ahmet yavaşça eşinin yanına oturdu, saçlarını okşadı:
— “Biz artık dört kişiyiz, Zeynebim… Yemin ederim, ne acı kalacak içimizde, ne de yalnızlık. Onlar bizim en büyük umudumuz olacak.”

Zeynep Nisa gözlerini kapatıp mırıldandı:
— “Aslı ve Rüya… Adları gibi, biri gerçeğimiz, biri hayalimiz… İkisi de kalbimizin parçası.”

Ve ev, uzun zaman sonra ilk kez bir bebek kokusuyla, dua sesleriyle ve umutla doldu.