Gece saat tam ikiye doğru, Bodrum Devlet Hastanesi’nin loş ışıklı doğumhanesinde iki minik mucize dünyaya gözlerini açtı.

İlk bebek ağladığında Zeynep Nisa’nın gözlerinden yaşlar süzüldü, hem korkunun hem sevincin karışımıydı bu. Ardından ikinci bebek de o narin sesiyle odayı doldurdu. Sanki ikisi birlikte hayata “biz geldik” diyordu

Doktor gülümseyerek, hemşirelere seslendi:
— “Tebrikler, sağlıklı iki kızınız oldu!”

Zeynep Nisa yorgun ama tarifsiz bir huzurla fısıldadı:
— “Aslı… ve Rüya… Hoş geldiniz kızlarım.”

Dışarıda bekleyen Ahmet, saatlerdir dua eden Aygül anne, Sevda ve halalar ağlama seslerini duyunca yerinde duramadılar. Ahmet’in gözlerinden yaşlar süzüldü, dizlerinin bağı çözüldü sanki. Birkaç dakika sonra hemşire, beyaz battaniyelere sarılı iki minik kızı babalarının kucağına bıraktığında Ahmet’in dudaklarından şu sözler döküldü:
— “Allah’ım, şükürler olsun… Bunca acıdan sonra bize bu sevinci yaşattın.”

O an koridorda bir bayram havası vardı. Ağlayan, gülen, dua eden herkes birbirine sarılıyordu. Çünkü hayat, bu mahalleye yıllar sonra yeniden gülümsemeyi öğretmişti.