Evet tam da o sancılı gecede Aygül, Sevda ve halalar yola çıkmışlardı. Haberi alır almaz, gözyaşlarıyla Bodrum’a doğru düşmüşlerdi yollara.

Servisçi Arif’in minibüsünde herkes dua ediyordu.
Aygül anne ellerini semaya kaldırmış, gözyaşları içinde:
— “Allah’ım, bu defa yavrumu elimden alma… Torunlarımı sağlıkla kucağıma almayı nasip et” diyordu.

Sevda, yanındaki halaların elini sıkı sıkı tutuyor, bir yandan teselli ediyor bir yandan da kendi yüreğini bastırmaya çalışıyordu. Çünkü herkesin içinde büyük bir korku vardı; geçmişte yaşanan acılar tekrar eder mi diye…

Ama aynı zamanda umut da vardı.
Çünkü bu defa Ahmet güçlüydü, Zeynep’in yanında dimdik duruyordu.
Ve ikiz bebekler, herkesin içine bir sevinç güneşi doğurmuştu.

Onlar hastane kapısına vardıklarında, içeriden gelen bebek ağlamaları duyuldu.
O an herkesin kalbi yerinden çıkacak gibiydi.