Evet artık günler ağır ağır ilerliyor, herkes heyecanla o anı bekliyordu.

Zeynep Nisa’nın karnı iyice büyümüş, Hacı Ahmet ise her sabah işe giderken eşinin gözlerine uzun uzun bakmadan çıkamaz olmuştu. Zehra teyze her gün yanlarındaydı, bir anne şefkatiyle Zeynep’in yükünü hafifletiyor, yemekler pişiriyor, ev işlerini üstleniyordu.

Mahallede, “Ahmet’in bahtı açıldı, bu kez mutluluk onun kapısını çaldı” diyorlardı.
Ama en çok da Zeynep Nisa’nın yüzündeki huzur, herkese umut oluyordu.

Doğum günü yaklaştıkça Ahmet’in heyecanı daha da artıyordu. Geceleri sabaha kadar hayaller kuruyor, kızlarının minik ellerini tutmayı, onları uyurken izlemeyi düşünüyordu.
Bazen korkuyordu da… Çünkü geçmişte çok şey kaybetmişti, ama içinden bir ses, “Bu kez her şey farklı olacak” diyordu.

Sonunda beklenen gün gelip çattı…
Bir gece yarısı Zeynep’in sancıları başladı, evin içinde bir telaş bir panik…
Ahmet apar topar arabayı hazırladı, Zehra teyze dua ederek yanlarına oturdu. Hastaneye vardıklarında her şey hızla gelişmeye başlamıştı.

Koridorda volta atarken Ahmet’in kalbi göğsünden çıkacak gibiydi.
Dakikalar, saatlere dönüşüyor, saatler ömür gibi uzuyordu…