Hacı Ahmet, kalabalığın arasından ayrılıp sokaklarda yürümeye başladı.
Ayakları onu nereye götürdüğünü bilmeden sürüklüyordu.
Her adımda, biraz önceki sahne gözlerinin önüne geliyordu:
Aygül’ün yaşlı gözleri, arabanın kapanan kapısı, arka camdan son bakışı…

Bir kahvehanenin önünden geçti; içeriden gelen gürültü, kahkahalar ona yabancı geldi.
Bir an içeri girmek istedi ama kapıda durdu, “Benim halimle kimseye dert olmayayım.” diyerek yoluna devam etti.

Evinin önüne geldiğinde, avlunun taşlarına bakakaldı.
Sanki bütün hayatı bir anda boşalmıştı.
Kapıyı açıp içeri girdi; ev karanlıktı, sessizdi.
Duvarlarda annesinin gölgesi, mutfakta babaannesinin uğraşı, odalarda kardeşlerinin sesleri vardı, ama hepsi uzak geliyordu.
Çünkü içinde tek bir ses yankılanıyordu: Aygül’ün sessiz gidişi.

Tahta sandalyeye oturdu.
Başını ellerinin arasına aldı.
Gözlerinden süzülen yaşlar yanaklarını ıslatırken, kendi kendine mırıldandı:

“Bensiz nasıl olacak?
Bensiz nasıl gülecek, bensiz nasıl yaşayacak?
Ya orada beni unutur da, başkasına gönül verirse?
Allah’ım, bana dayanacak güç ver…”

Dışarıda rüzgâr uğulduyor, bacalardan çıkan duman göğe karışıyordu.
Mahalle, bir canını uğurlamanın hüznüyle sessizleşmişti.
Ve Ahmet, o gece hiç uyuyamadı.
Yüreği yanarken gözlerini göğe kaldırıp tek bir şey diledi:
“Ne olursa olsun, Aygül’ü koru.”