Toparlanma Süreci
Hacı Ahmet’in gözleri gün geçtikçe daha canlı bakmaya başladı. Yoğun bakımın beyaz ışıkları altında Zeynep Nisa sürekli yanındaydı; ellerini sıkıca tutuyor, onun nefesini dinliyor, her küçük tepkiyi umut ışığı gibi görüyordu.

Ailesi ve Zehra teyze de onu yalnız bırakmıyor, gün boyunca hastanede nöbetleşe kalıyorlardı. Hacı Ahmet ilk kez kendini toparladığında dudaklarından kısık bir gülümseme yayıldı.

— “Zey… ben… iyiyim… seni… gördüm,” dedi.

Zeynep Nisa gözyaşlarını tutamayarak başını Hacı Ahmet’in omzuna yasladı:
— “Ahmet… Hayatımın anlamı… seni kaybetmekten ölüyorum… Ama şimdi buradasın, benimlesin.”

Yavaş Yavaş Ayaklanış
Haftalar geçtikçe Hacı Ahmet odasında yürüyebiliyor, nefesini daha rahat alabiliyordu. Zeynep Nisa her adımında yanında oldu; bazen el ele, bazen kol kola yürüdüler.

Bir gün Hacı Ahmet, gözlerini Zeynep Nisa’ya dikerek fısıldadı:
— “Bundan sonra hiçbir fırtına, hiçbir engel beni senden ayıramayacak… Sana olan sevgim, yaşadığımız her acının üstünde.”

Zeynep Nisa gözleri dolu bir şekilde gülümsedi:
— “Ve ben de seni bırakmayacağım, Ahmet… Birlikte her şeyi aşacağız.”