Bir süre sessizlik oldu.
Ne Aygül konuşabildi, ne de Ahmet.
Tam o sırada sokak başında bir durağın taksisi göründü, yavaşça yanlarına yanaştı.

Aygül’ün abisiyle komşular hemen valizlere sarıldılar.
Kimi bavulu bagaja koydu, kimi çantasını yerleştirdi.
Kimsenin gözü gözüne bakmıyordu; çünkü bakışlar boğaza düğümlenmiş kelimeleri açığa çıkarırdı.

Aygül, gözleri yaşlı, arkasına döndü.
Bir an için bütün mahalle gözlerinin önünden geçti:
Sokak aralarında oynayan çocuklar, akşamları soba dumanına karışan sohbetler, Ahmet’in her sabah köşedeki bakkaldan aldığı poğaçalar…
Hepsi birer birer yüreğine saplandı.

Sonra cesaretini toplayıp arabaya bindi.
Kapı kapandı, motor çalıştı.
Arka camdan dışarıya bakarken, gözleri sadece bir kişiyi aradı: Hacı Ahmet’i.

Ahmet ise orada, herkesin önünde ayakta duracak mecali kalmamıştı.
Gözleri kızarmış, dizlerinin bağı çözülmüş gibiydi.
Bir an daha bakarsa yıkılacağını hissetti.
O yüzden başını öne eğip kalabalığın arasından hızla uzaklaştı.
Adımlarını nereye attığını bilmeden yürüdü, içindeki acıyı kimse görmesin diye.

Aygül, arka camdan onun uzaklaşan gölgesini seyretti.
Bir şey söylemek, kapıyı açıp koşmak istedi.
Ama dudakları mühürlüydü.
Ve taksi ağır ağır sokaktan çıkarken, iki yürek de aynı anda parçalandı.