Bodrum, Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa için sadece bir şehir değil, yeniden doğuşun simgesiydi. Otelde geçirdikleri balayının ardından küçük, beyaz badanalı, begonvillerle çevrili bir ev kiraladılar. Evin önünde denize inen dar taş bir yol vardı; sabahları martı sesleriyle, akşamlarıysa dalga uğultularıyla doluyordu.


Zeynep Nisa sabahları evin önünde oturup kahvaltı için taze simit ve zeytin hazırlar, Ahmet ise pazara gidip balık, meyve ve sebze alırdı. Mahallede herkes onları kısa sürede sevdi. Özellikle yaşlı bir teyze, “Siz buraya huzur getirdiniz evlatlarım” diyerek hep yanlarında oldu.


Her akşam sahil kenarında yürüyüş yapar, birbirlerine hayallerini anlatırlardı. Ahmet, “Benim tek hayalim, senin gözlerindeki ışığı hiç söndürmemek,” derdi. Zeynep ise, “Bodrum’un denizi kadar derin, güneşi kadar sıcak bir sevgimiz var,” diye karşılık verirdi.

Ama zaman zaman, ikisi de geçmişin yükünü hissetmeden edemezdi. Ahmet rüyalarında babasının mezarını görür, Zeynep de Adem dedenin nasihatlerini hatırlardı. Ancak birbirlerine sarıldıklarında tüm korkular dağılıyor, umutları yeniden canlanıyordu.


Bir gün Zeynep Nisa, Ahmet’in yanına gelip usulca elini karnına koydu:
— “Ahmet, artık biz üç kişiyiz…” dedi.

Ahmet’in gözlerinden yaşlar süzüldü. Bu haber, geçmişin bütün acılarını bir nebze olsun hafifletti. Çünkü artık sadece bir çift değil, yeni bir ailenin temeli olmuşlardı.