Nihayet Bodrum’a ulaştıklarında hava hafif serin, deniz rüzgârı tatlı bir ferahlık getiriyordu. Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa ilk olarak sahil kenarındaki küçük ama şirin bir lokantaya oturdular. Masada taze balık ve mezeler, ardından sıcak çayları vardı.

Hacı Ahmet, Zeynep’in elini tutarak gülümsedi:
— “İşte burası… Bizim yeni hayatımızın ilk adımı. Tüm acılar, tüm kayıplar geride kaldı.”

Zeynep ise gözlerinde mutluluk ışığıyla cevap verdi:
— “Evet Ahmet… Artık sadece sen ve ben, Bodrum’un mavisi ve rüzgârı… Her şey çok güzel.”

Yemek sonrası otele yerleştiler. Odaları, balkonundan denizi gören sıcak ve samimi bir yerdi. Akşam güneşinin denize vurduğu renkler, duvarlarda yansıyan turuncu ve pembe tonlarla odalarını dolduruyordu.

Balayı gecesinde ikisi de sessizce balkonun kenarında durdu. Dalga sesleri eşliğinde, Ahmet Zeynep’in omzuna başını yasladı ve fısıldadı:
— “Hayatın tüm acılarını geride bıraktık. Bundan sonra her anımız, her gülüşümüz bizim olacak.”

Zeynep gözlerini kapattı, Ahmet’in elini sıkıca tuttu:
— “Ve ben her sabah senin yanında uyanmak istiyorum Ahmet… Sonsuza kadar.”

Gece, Bodrum’un ışıkları ve denizin huzuru eşliğinde, iki aşık için sadece sevgi ve umutla geçti. Önlerinde uzun ve parlak bir hayat vardı; artık hiçbir gölge, geçmişin acıları onları bölemeyecekti.