Otobüs Boğaz’ın üzerinden geçerken, İstanbul’un silueti arkalarında küçülüyordu. Galata Kulesi, köprüler, dar sokaklar ve martıların çığlıkları… Hepsi yavaş yavaş gözden kayboluyor, geride tatlı anılar ve hüzünlü hatıralar bırakıyordu.

Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa, yan yana oturmuş, birbirlerinin ellerini sıkıca tutuyorlardı. Saatler geçtikçe, İstanbul’un karmaşası ve kalabalığı geride kalıyor, yerini sessiz bir huzura bırakıyordu. Geçmişin acıları, mahallenin kayıpları, kırgınlıkları… Her kilometre onları biraz daha özgürleştiriyor, Bodrum’un huzuruna doğru yaklaştırıyordu.

Zeynep, Ahmet’in omzuna yaslanıp fısıldadı:
— “İstanbul’u bırakıyoruz ama hatıralarını da birlikte taşıyacağız. Ama artık yarım kalmayacak, birlikte tamamlayacağız.”

Ahmet başını hafifçe salladı, gözlerinde kararlı bir ışık belirdi:
— “Evet… Artık geçmişin gölgeleri değil, bizim geleceğimiz önümüzde. Her dakikamız, her adımımız sadece bize ait olacak.”

Ve otobüs, İstanbul’un ışıkları arkada küçülürken, Bodrum’un mavi ufkuna doğru yol aldı. Geçmiş yavaş yavaş siliniyor, yerine umut ve aşk dolu bir hayat kuruluyordu.