Otobüs terminaline vardıklarında, mahalleli ellerinde çantalarla, gözlerinde hüzün ve mutluluk karışımı bir ifade ile bekliyordu. Herkes sessizce Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa’nın etrafını sardı.

Aygül, oğlunun elini tutup son kez sımsıkı sarıldı, gözlerinden süzülen yaşlar yanaklarına damlıyordu:
— “Git ama unutma, burası her zaman senin evin. Bodrum’da da kalbimiz hep seninle olacak.”

Sevda ise Zeynep Nisa’yı kucakladı:
— “Kızım… Artık sen kendi hayatını yazıyorsun. Hayatın sana huzur ve mutluluk getirsin.”

Yusuf, Gökhan, Kalpaklı Uğur ve Cuma Usta, Ahmet’e el salladılar, hafifçe gülümseyip sessizce veda ettiler. Mehmet Amca, bastonuna yaslanmış, omzunda yaşlı omuzlarıyla da olsa:
— “Git çocuklar… Ama kalpleriniz burada kalsın. Bizi unutmayın.” dedi.

Otobüs kapısı açıldı. Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa el ele, son kez mahalleye baktılar. Sokaklar, evler, eski hatıralar gözlerinin önünden geçti; hepsi birer birer kalplerinde silinmez bir iz bıraktı.

Otobüs yola çıktığında, mahalleli ellerini sallıyor, gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Hacı Ahmet, Zeynep’in elini sımsıkı tuttu ve fısıldadı:
— “Artık yalnız değiliz Zeynep… Biz kendi hayatımızı yazacağız.”

Zeynep başını omzuna dayadı, gözlerinde hafif bir tebessümle:
— “Ve Bodrum, bizim yeni başlangıcımız olacak.”

Otobüs, deniz kokusu ve Bodrum’un ışıklarıyla uzaklaşırken, mahallede geriye sadece hatıralar ve umut dolu dualar kaldı.