Bodrum’da ay ışığının denize yansıdığı sakin bir geceydi. Sahil sessiz, yalnızca dalgaların kıyıya vurduğu o büyülü ses vardı. Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa, küçük bir kayalığın üzerinde yan yana oturuyorlardı.

Ahmet uzun süre sustu, bakışlarını denize dikti. İçinde yıllardır büyüyen, sakladığı, bastıramadığı duygular bir anda boğazına düğümlendi. Sonra derin bir nefes alıp Zeynep’e döndü.

— “Zeynep… Hayatımda çok şey kaybettim. Babamı, çocukluğumu, aklımın huzurunu… Ama seni bulduğumda, hepsi bir anlam kazandı. İlk defa kaybetmekten değil, yaşamaktan korkuyorum. Çünkü sensiz bir hayat, benim için karanlık olur.”

Zeynep’in gözleri doldu, ellerini titreyerek Ahmet’in ellerine koydu. Kalbi sanki göğsünden çıkacak gibiydi.

— “Ahmet… Ben de sana her baktığımda babamı görüyor gibi oldum. Acıyı, hüznü, kaderi… Ama sonra fark ettim ki, sen bana babamın bıraktığı bir yük değil, Rabbimin verdiği bir hediyesin. Kalbimde büyüyen bu sevgiyi artık saklayamıyorum. Ben de seni seviyorum.”

O an aralarında sessizlik oldu. Sadece dalgaların sesi, geceyi dolduruyordu. Ahmet, Zeynep’in yüzüne usulca dokundu, saçlarını okşadı. Sonra hiç tereddüt etmeden dudaklarını onun alnına koydu.

— “Söz veriyorum Zeynep… Seni babam gibi yarım bırakmayacağım. Bu defa aşkımız son nefese kadar yaşayacak.”

Ay ışığı onların üzerini bir örtü gibi sardı. O gece, Bodrum’da, iki yaralı kalp ilk kez aynı ritimde çarpmaya başladı.