Kasabada geçen ilk gün, ikisi de sabah erkenden sahile indiler. Deniz, sabahın serinliğinde berrak bir ayna gibiydi. Ahmet ayakkabılarını çıkardı, çıplak ayakla kumlara bastı. Zeynep önce çekinse de sonra o da aynı şeyi yaptı. İkisi yan yana yürürken dalgalar ayak bileklerine vuruyor, kumda bıraktıkları izler rüzgârla siliniyordu.

Ahmet gülümseyerek,
— “Bak Zeynep, izlerimiz bile yan yana… Belki de kader böyle istiyor.” dedi.

Zeynep hafifçe başını eğdi, dudaklarının kenarında tatlı bir tebessümle,
— “İzler kaybolsa da kalbimde bıraktıkların kaybolmaz Ahmet.” diye fısıldadı.

Akşam olunca küçük bir balıkçı lokantasına oturdular. Sahilin ortasında, sarı ışıkların altında birbirlerine bakarak yemek yediler. Konuşmaları artık daha cesurdu; geçmişin acılarından çok geleceğin ihtimallerinden söz ediyorlardı.

Gece deniz kıyısında otururlarken Ahmet cebinden küçük bir defter çıkardı. Babasının yıllar önce yazdığı şiirlerin arasında, kendi yazdığı yeni bir şiiri de vardı. Defteri Zeynep’in önüne koydu.
— “Bunu sana yazdım. Babamın kaderi benimle başlamadı, ama belki seninle değişebilir.”

Zeynep gözyaşlarını saklamadan okudu. Gözlerinden akan her damla, kalbindeki kilitleri kırıyor gibiydi. Sonra Ahmet’in ellerini tuttu:
— “O zaman bu defteri birlikte dolduralım Ahmet… Seninle yeni şiirler yazalım.”

Ve o gece, yıldızların altında ikisi de geçmişin yüklerini biraz olsun bırakıp, birbirlerinin kalplerine yaslandı.