Ve artık o gün gelmişti.
Akşamın alaca karanlığında Aygül, valizleriyle sokağa çıktı.
Mahallenin kadınları, çocukları, yaşlıları kapı önlerinde toplanmış, sessizce izliyordu.
Kimsenin dili dönmüyordu; çünkü ayrılığın ağırlığı herkesi susturmuştu.

Tam o sırada Hacı Ahmet, kalabalığın arasından çıkıp Aygül’ün önüne geçti.
Yüzü solgundu, gözleri kan çanağına dönmüştü.
Bir an derin bir nefes aldı, sonra bütün yüreğini ortaya koyarak konuştu:

“Aygül’üm…
Ben sensiz nefes bile alamıyorum.
Değil yokluğuna alışmak…
Sesini duymamaya bile tahammülüm yok.
Bu gidiş, beni diri diri toprağa koymak demek.
Ne olur… Gitmesen olmaz mı?”

Sözleri bittiğinde gözyaşları sel oldu.
Hacı Ahmet’in titreyen sesi sokakta yankılandı.
Kalabalık başını öne eğdi; çünkü herkes onun yüreğinin yangınını hissediyordu.

Aygül ise olduğu yerde donup kaldı.
Elinde tuttuğu valiz ağırlaştı, nefesi kesildi.
Ahmet’in gözyaşlarına bakarken kalbi paramparça oldu.
Ama içinde bir başka yangın daha vardı: Kendi geleceğini, kendi hayallerini kurma isteği.

Bir süre konuşamadı.
Sadece gözlerinden akan yaşlar yanaklarına süzüldü.
O an zaman durmuş gibiydi.