Önsöz
Hayatımızı kuran şey, genellikle büyük kararlar değil, küçük, tekrarlanan rutinlerdir. Her sabah aynı saatte çalınan alarm, içilen aynı kahve, binilen aynı araç. Bu ritüeller, bize bir düzen vaadi sunar; kontrol edebildiğimiz, öngörebildiğimiz küçük bir evren.
Peki, yüzlerce yabancıyı yan yana taşıyan bir tramvay vagonu, hem en kalabalık hem de en yalnız kaldığımız yer olabilir mi? Şehrin karmaşası içindeki bu metal kutular, birbirine değen ama asla konuşmayan hayatların geçici kesişim noktalarıdır.
Bu roman, işte tam da o sessiz kesişim noktasında başlar.
Leyla ve Can, modern dünyanın iki zıt kutbunu temsil ediyor: Biri durağanlığı ve sessizliği sığınak edinmiş bir gözlemci; diğeri ise sürekli hareketin, rayların zorunlu kıldığı tekdüzeliğin esiri olmuş bir taşıyıcı. Aralarındaki mesafe, sadece bir cam duvar değil, aynı zamanda hayatın onlara dayattığı tüm korkular, sorumluluklar ve sessiz kalma kurallarıdır.
"Aşk, Raylarda Bekler" bir kütüphanecinin ve bir makinistin hikayesi olmanın ötesinde, her birimizin kendi hayat raylarımızda beklediği o doğru durağın hikayesidir. Aşk, en beklenmedik zamanda, en tehlikeli yerde ortaya çıktığında; kendi kurduğumuz düzeni bozma cesaretini nasıl buluruz?
Bizi rayların bitişine, o "yanlış durağa" çağıran bir davetiye aldığımızda, bilet alıp gitmeli miyiz; yoksa bildiğimiz, güvenli vagonumuzda kalıp, hayatın akıp gidişini mi izlemeliyiz?
Umarım Leyla ve Can’ın bu yolculuğu, size kendi hayatınızdaki o cesur durakları sorgulatır.
İyi yolculuklar.