İkinci Bölüm: Yanıt
Leyla, Topkapı durağında, bacakları titreyerek tramvaydan indi. Kütüphane onun için o gün bir sığınak değil, bir hapishane gibiydi. Rafların arasında dolaşırken, aklı sürekli o panoda yazan son cümleye takılıyordu: "Bazen, beklediğiniz durak yanlış olsa bile, bindiğiniz tramvay sizi doğru yere götürür."
Bu, bir makiniste yakışmayacak kadar romantik, bir yabancıya söylenmeyecek kadar kişisel bir sözdü.
Leyla, sessiz ve gözlemciydi, ama aynı zamanda bir kitap kurduydu. Bütün gün boyunca beyninde bir fikir olgunlaştı: Ona cevap vermeliydi. Sözcüklerin dünyasında yaşayan biri olarak, bunu sessiz ve zarif bir şekilde yapmalıydı.
Akşam eve dönerken, bir kağıt parçası yerine, gün boyu okuduğu şiir kitabının kapağından bir sayfa yırttı. Bu, kitabı değil, sadece o sayfayı feda ettiği anlamına geliyordu; bu eylem, Leyla için büyük bir kararlılığın işaretiydi. Sayfanın arkasına, el yazısıyla, basitçe iki cümle karaladı:
Doğru yerin, rayların üzerinde değil, iki yanda duran duraklar arasında olduğunu düşünüyorum. Ve o durak, yanlış kişiye ait olabilir.
Ertesi sabah 08:05. Leyla durağa geldi. Kalbi, hız limitini aşan bir tramvay gibi çarpıyordu. Bu sefer, her zamanki gibi en arkaya gitmedi. İlk vagona, makinist kabinine en yakın yere yürüdü. Kabinin camı hâlâ kapalıydı. Can, içeride üniformasını giymiş, yüzü panoya dönük, son kontrolleri yapıyordu.
Leyla, tramvaya binen son kişi oldu. Kapılar kapanmadan, Can'ın kabin kapısının hemen yanındaki, küçük, camı buğulanmış pencerenin pervazına, buruşturduğu şiir sayfası parçasını sıkıştırdı. Hızlıca yerinden uzaklaşıp orta vagonun ilk boş koltuğuna oturdu. Başını eğdi ve titremeyi durdurmak için parmaklarını birbirine kenetledi. Artık geri dönüşü yoktu.
Tramvay hareket etti. Leyla, nefesini tutarak bekledi. Can notu fark edecek miydi? Onu bu kadar yakından görmüş müydü?
Fatih durağını geçerken, Leyla'nın oturduğu yerden makinist kabiniyle aralarındaki o dar koridoru görebiliyordu. Can, tramvay hız kazanırken, hafifçe eğildi. Pencere pervazına gözü takıldı. Eli, o buruşuk kağıt parçasına uzandı ve Leyla'nın yazdığı notu yakaladı.
Can, notu açarken tramvayın hızı yavaşlamadı. Leyla, sadece onun kağıda odaklanmış yüzünün profilini görebiliyordu. Birkaç saniye geçti. Sonra, Can'ın yüzünde, Leyla'nın daha önce hiç görmediği, yorgunluğunu silen, hafif bir gülümseme belirdi. Bu gülümseme, tramvayın camındaki buğuyu eritecek kadar sıcaktı.
Aniden, tramvay normalden farklı bir ritimde, hafifçe sallanmaya başladı.
Leyla, ne olduğunu anlamadan panoya baktı. Anons ekranında, her zamanki uyarılar yerine, sadece tek bir kelime parladı:
"Bekle."
Can'ın cevabı netti. Leyla'nın notunu okumuş ve karşılık vermişti. Ancak bu bekleme, ne anlama geliyordu? Tramvayın hafif sallanması devam etti. Acaba tramvayda bir sorun mu vardı, yoksa Can, cevap verirken heyecandan raylar üzerindeki kontrolünü mü kaybetmişti?