Ve sonra... O Temmuz günü geldi. Hava o kadar sıcaktı ki asfalt eriyordu. Gökyüzünde tek bir bulut yoktu. Buluşma yerimiz bu sefer o meşhur yürüyüş yoluydu. Meğer ikimiz de aynı semtin çocuklarıymışız da haberimiz yokmuş. Yıllarca aynı kaldırımları aşındırmışız, aynı bakkaldan ekmek almışız ama birbirimizi bulmak için o uzak frekansları beklemişiz. Artık ortak noktamız, ikimizin de evine yakın olan bu kalabalık caddeydi.
Mağazaların önündeki sepetlerde o dönemin sloganı yankılanıyordu: "Ne Alırsan 5 Milyon!". Hayatın ne kadar ucuz olduğunu, o gün o tabelalara bakarken anlamalıydım aslında.
Köşedeki bankta onu bekliyordum. Uzaktan göründü. Yanıma oturdu. Nefes nefeseydi. Sıcağın etkisiyle alnında ter damlaları birikmişti . O kalabalığın uğultusu arasında bana döndü. Dudaklarını araladı: "Canım... Sana bir şey söylemem gerek.".
Yüzü kızarmıştı. Gülümsedim. O anın ciddiyetini, o Temmuz sıcağının rehavetine kurban ettim. "Acele etme," dedim. "Soluklan biraz. Şuradan soğuk bir şeyler alayım, serinleyelim, içerken söylersin." .
İtiraz etmedi. Başını salladı. Ben kalktım. 20 metre ilerideki kuruyemişçiye yürüdüm. Sıraya girdim. Önümde bir adam çocuğuyla dondurma seçiyordu. "Biraz sarısından koy," dedi adam, "Biraz da siyahından." "İki gazoz," dedim büfeciye. "Buz gibi olsun." .
Şişeler elime değdiğinde serinliği hissettim. Döndüm, banka baktım. Oradaydı. Uzaktan elimdeki gazozları kaldırdım, kaşımla gözümle "Dondurma da ister misin?" diye işaret ettim. Gülümsedi, başını iki yana salladı. "Hayır" dedi sessizce . Her şey o kadar normal, o kadar huzurluydu ki... Birazdan yanına gidecek, o gazozları açacak ve ne söyleyeceğini dinleyecektim .