Zamanla stüdyonun o soğuk havası değişmeye başladı. Artık yayına girerken eskisi kadar "robot" değildim. Bir beklentim vardı. Yeşil ışığın yanmasını, o telefonun çalmasını bekliyordum .
Tutsak, programın demirbaşı olmuştu. Diğer dinleyiciler bile onun sesini arar hale gelmişti. O bağlandığında radyoların sesi biraz daha açılıyor, herkes bu hüzünlü kızın hikayesinde kendini buluyordu. Ama asıl hikaye, kimsenin duymadığı o anlarda yazılıyordu .
Rejideki arkadaşa işaret ediyordum: "Uzun bir parça gir." Beş dakikalık, altı dakikalık, enstrümantal, uzun ve ağır şarkılar... Dinleyiciler müzikle baş başa kalırken, ben fader'ı (ses seviyesini) indiriyor, "Yayın Dışı" düğmesine basıyordum. İşte o an, "SonŞair" susuyor, "Selim" konuşuyordu .
"Nasılsın bugün?" diyordum. O odayı dolduran o tok, şiirsel sesimle değil; daha alçak, daha insani, daha yaralı bir sesle. "Zor geçti," diyordu. "Babam yine bağırdı. Annem yine sustu. Ama şimdi senin sesini duydum ya... geçti." .
Sadece yayın saatleri yetmemeye başladı. Yayın bittikten sonra, o "On Air" ışığı söndüğünde, koridorlar boşaldığında da konuşmaya başladık. Telefon, aramızdaki tek köprüydü .
Ben stüdyoda, o yatağının içinde, yorganın altında fısıldayarak... Ona şiirler okumuyordum artık o telefonlarda. Ona, o gün vapurda gördüğüm martıyı anlatıyordum. O bana, penceresine konan kumruyu anlatıyordu. Ben ona tamir ettiğim bir cihazın yanık kokusunu anlatıyordum, o bana pişirdiği keki .
Bedenlerimiz yoktu. Yüzlerimiz yoktu. Sadece seslerimiz ve birbirimizin zihninde yarattığımız o kusursuz hayallerimiz vardı.
O bana dertlerini anlattıkça, ben kendi dertlerimi unutuyordum. Onun kafesi, evindeki kurallardı. Benim kafesim ise kendi hissizliğimdi. Garip bir takas başlamıştı aramızda: Ben ona "özgürlük" veriyordum, o bana "duygu" veriyordu .
İçimdeki o felçli bacaklar, o yanmış sinirler... Telefonun ucunda onun nefesini her duyduğumda, karıncalanmaya başlamıştı. Biliyordum. Bu sadece bir yayıncı-dinleyici ilişkisi değildi artık. Biz, aynı enkazın altında kalmış iki yaralıydık ve birbirimizin sesini duydukça, üzerimizdeki beton bloklar hafifliyordu .