Abuzer ve İmitasyon Hazine
Bölüm 1: Safiyet ve Karanlık Bir Gölge
Adıyaman, yazın kavurucu sıcağında dahi bir huzur yorganına sarınırdı. Köylerinde hayat, toprağın nefesiyle atar, güneşin doğuşuyla başlar, batışıyla dinlenmeye çekilirdi. Bu düzenin tam ortasında, Çelikhan yolu üzerindeki küçük bir mezrada, Abuzer yaşardı.
Abuzer, adının aksine, hayatı basitti. Elli yaşlarında, cömertçe güneş yanığı teni, çatlamış elleri ve gözlerinde daima bir merak pırıltısı taşıyan, tam anlamıyla bir köylü vatandaşdı. Onun zenginliği bankadaki hesap bakiyesi değil, bereketli toprağı, tarlasını süren yaşlı ama emektar traktörü ve ahırındaki üç beş hayvanıydı. Kalbi tarlasından farksızdı; ne ekersen onu biçerdin. Saf, temiz ve kimseye kötülük düşünmeyen bir adamdı. Komşuları onu "köyün bereketi" diye anardı.
O gün, Abuzer tarlasının başında, tütününü sararken ufukta beliren gri bir araca anlam veremedi. Köy yoluna nadiren yabancı bir araç sapardı.
Gri, lüks bir sedan... İçi karartılmış camlarının ardında, Adıyaman’ın tozunu zerre kadar umursamayan, keskin hatlı, soğuk yüzlü bir adam oturuyordu: Şevket.
Şevket, nam-ı diğer Tilki Şevket. Uluslararası dolandırıcılık şebekelerinin karmaşık labirentlerinde yıllarını geçirmiş, zenginlerin açgözlülüğünü, fakirlerin umudunu sermaye yapmış bir profesyoneldi. Şevket, bir insanın kalbini okuyabilir, en derin arzusunu bulur ve o arzuyu zehirli bir yeme dönüştürebilirdi. Bu kezki avı, o saf, temiz kalpli Abuzer’di.
Şevket'in ekibi aylardır çalışıyordu. Haritalar, hava fotoğrafları, köyün sosyolojik yapısı... Abuzer'in tarlası, coğrafi konumu ve kurbanın ruh hali itibarıyla, 'mükemmel soygun' için biçilmiş kaftandı.
Akşam karanlığı çöktüğünde, köy derin bir uykuya dalmıştı. Sadece gökyüzündeki yıldızlar ve bir baykuşun sesi vardı. Gri sedan, tarlanın en kuytu köşesinde durdu. Şevket ve beraberindeki iki gölge, ellerindeki özel yapım, ustalıkla eskitilmiş, altın rengine boyanmış, imitasyon heykellerle birlikte tarlaya süzüldüler.
Şevket'in gözleri parlıyordu. Bu sadece bir sahte define değildi; bu, bir hayalin ve bir hayatın mezarıydı.
Hızlı ve sessiz çalıştılar. Heykeller, hassas bir şekilde tarlanın tam ortasına, Abuzer’in her gün yanından geçtiği büyük meşe ağacının dibine gömüldü. Toprak eski haline getirildi, izler silindi. Geriye, Abuzer’in ayaklarının altında uyuyan, sahte bir tarih ve korkunç bir tuzak kaldı.
Şevket, tarlanın sınırından son bir kez Abuzer’in evine baktı. Evin penceresinde sönük bir gaz lambasının ışığı belli belirsiz parlıyordu.
"Beş ay sonra..." diye fısıldadı Şevket, arkasına bakmadan arabasına bindi. "Beş ay sonra, bu ışık da sönecek."
Köy, karanlık bir gölge tarafından ziyaret edilmiş, ancak Abuzer, traktörünü yarın çalıştırmak üzere kurduğu tatlı hayallerle uyuyordu. O an bilmiyordu; tarlasının altı değil, hayatının altı üst olmuştu.