içlerinde bir yalnızlık saklanırdı.
Bir odanın köşesinde,
gövdesi eğik bir sandalye,
kimsenin söyleyemediği sözleri dinlerdi.
Gece olunca çıtırtı duyulurdu duvarlardan,

...

Bu gün küçüksün diyorlar bana
Ama gün gelecek büyüyeceğim
Atamın bıraktığı kutsal hediyeyi
Sonraki nesillere emanet edeceğim…


...

Çünkü insan bir kez evladını toprağa verdi mi, kalbindeki ritim asla eskisi gibi tamamlanmaz.
Her gün yaşanır ama hiçbir gün tam olmaz;
her nefes alınır ama içe dolan hava hep buruk, hep eksiktir.

Dışarıdan bakanlar zamanla acının hafiflediğini sanar,

...

Niçin boynun eğilir, yar?
Hangi yük çöker omuzlarına?
Hangi yükün altında ezilir yüreğin ?
Sana dokunsam kırılacak gibisin;

...

Bırakmıyor peşimi, insanları deneme, kendimce bir sınava koyup sınıfta bırakma isteği. Biliyorum, delirmek üzereyim. Çünkü çekip kulaklarından alamıyorum aklımı karşıma ve konuşmak için fırsat bulamıyorum. Kapatıp gözlerimi, dünyamı ona anlatamıyorum. Beni dinlemiyor, farkındayım, farkındalık ile kalıyor... Aklım, çelimsiz, kara kuru bir tene yenik düşecek değil. O yeni doğmuş çocuk değil. Konuşamıyorum diye beni anlamayacak değil. Olgun, biliyorum ama yaşlı da değil. Şimdi beni selamlamak ve birkaç kelimeyi alıp avucuma koymaktan başka işi yok. Çektirip burnumu, kulaklarıma dert koyup anlamsız şekilde beni üzüyor. Akılsız başım... Bir de şu göğsüm sıkışınca yerine gelse ya. Kendim için başka bir şey istemiyorum. Birinden kurtulsam yenisi hazırda bekliyor. Kalbim her an duracak gibi. Beni ayağımdan prangalı bir şekilde gezdiriyor avluda. Kusup atmak istiyorum içimden. Çünkü kimse gelip o tokadı atmıyor artık. Üzüntü vermek için gitmemeliyim hiçbir yere. Hâlâ gözlerim doluyor. Sağımdaki insan, solumdakine benzemiyor ve hepsinin insanlık ile arasına mesafeler girmiş. Uçurumlar var. İşte bu anlattıklarım rafta eskimiş romanlar. Gemiden limana sallanan mendiller. İçimde yanıp kül olan bir orman ve işte bunlar içimdeki sessizlik. Her insan kör gelir dünyaya. Beklemek aciz insanların işidir. Kalkıp bir şeyler yapmalı. Hiçbir zaman öldürmemeli içindeki çocuğu ama onu herkesle tanıştırmamalı. İnsanlar ile kalabalıklaştırılmış bir dünyada yapayalnız ve kaybolmuşken kışın ortasında bir gamzeli güle içim gidiyor. Yalnızlığımla hiç kimseyken, buğday tanesinden insan olmayı öğrendim. İnsan kalmak artık elimde değil.
2019'

Mehmet Habip Güney

...

Daha büyük acı var mıdır söyle
Düştükçe düştüğün derin uçurum
Uçmanın bir sonu gelir mi böyle?!

Başından geçenler gözünden gitmez

...

Takvimden düşeni, ben hiç saymadım.
Bir seni bekledim, bil ki amansız
Yemin olsun senden, asla caymadım

Senden sonra gelip geçen de oldu

...

Zaman akar, biz tutamayız,
Giden günün ardında sadece iz kalır.
İnsan bazen susar, bazen yorulur,

...

Toprak kokar yollarım, rüzgâr yüzüme dokunur.
Bir yerlerde annemin sesi çağırır beni,
“Üşüme evladım” diyen o sıcak tınıyla.



...

Dükkanı boldur Emirdağ sokakları,
Evleri durmuş karşı karşıya bakar,
Gurbete yoldur Emirdağ sokakları,

Bekler uzağı, boştur köşe başları,

...