Utanmadan yürüyorum ,
bir bir yok ettiðin düþlerimin üzerinden.
Korkmuyorum da artýk biliyor musun,
var edemediðim hayatýmdan yok etmekten seni.
Düþünmediðini düþünmeyi de umursamýyorum,
gönlümün yoklamasýn da hep yok yazýyorum artýk seni...
Kalýþlarýn her gün canýmý acýtmasýn daha fazla,
bence sen bir an evvel gitmelisin.
Þimdi kimsesizlik düþünsün. !
Ýðne deliðinden geçirdim kýrgýnlýklarýmý ,
üfledim diz kapaklarýmdan omuzlarýma kadar yaralarýmýn üzerini.
Yumdum gözlerimi,
yoldum tek tek yanaklarýna dokunan kirpiklerimi,
birbirine kenetledim üþüyen ellerimi.
Sensiz de keþfettikce gövdemi ýsýtabileceðimi,
kendimi sorguladým.
Anladým ki,
boþunaymýþ sensiz olamam diye kendimi kandýrýp, inandýrýþlarým...
Þimdi sensizlik düþünsün. !
Hiç avuçlarýnla tanýþmayan saçlarýmý uzattým,
sakalýma denk,
ve biliyormusun dindi yüreðimde ki canýmý yakan ahenk.
gururumu da kaldýrdým düþtüðü yerden,
gelecek hiç bir haberi de beklemiyorum,
ne senden, ne kendimden...
Gölgemle barýþtým gökkuþaðýnýn altýnda,
tek bir adýmý dahi atmam artýk,
çýkmaz sokaðýnýn ýslak kaldýrýmýnda .
Þimdi vazgeçmeler düþünsün. !
Çar çabuk geçmesin diye saymayý da býraktým artýk, üzerime yýktýðýn hayallerimi...
Çoktan vazgeçtim kendimden.
Yani senden.!
Bir tutam toprak serp, benden kalan ne varsa elinde avucunda.
Þimdi yalnýzlýk düþünsün!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.