dengesinden düþtüm meylimin her yer karanlýktý bir kaplumbaða yürüyüþünün ahesteliðinde ve koþuyordu peþimden tavþan gibi bir zaman
izledim duvarýn soluk benzini dökülmüþlüðünü sývalarýnýn bulmuþluðumu kendimi bir duvarda ve bölünmüþlüðümü ve kaybolmuþluðumu...
utandý kadýndan içindeki çocuk d’ar geldi zamanlar z’amansýzlýðýn inlemelerinde yine mevsim hazan kýþýn göbeðinde yine yaprak döküyor can sarýmtrak bembeyaz karlar üzerine
sen öptükçe beni ç’öl dudaklarýmdan devrim yaptý bir kadýn içimin okyanuslarýnda sonra yine ayný öpüþmelerde kurþuna dizildi sol yaným okyanussuzdu artýk g’öz makamým üzerime devrilen putlarýn altýndaki ezilmiþliðimde
þimdi týka basa boþluk dolu bavulum hangi boþluðu çýkarsam omzumda asýlý kalýyor vebal gibi
yok! bu duvarlar bu beyazlar bu gömlekler benim deðil yok! delirmedim ben! bu sadece bir þizofreni! öyle diyor aynalar öyle diyor doktorlar öyle diyor literatür yok deðilmiþim ben deli! benimkisi salt þizofreni!
01:20/5 Þubat
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevtap Kaya Nurgönül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.