ÜZME SONGÜL
ÜZME SONGÜL
Tüm ömrüm boþa geçti, gönlümce yaþamadým,
Yar gelip sarsýn diye, kollarý açamadým.
Suç sendedir Songül’üm, hiç cesaret vermedin,
Geç açan çicek gibi, hiç yüzümü görmedin.
Tutamam kanadýný, yine uçup gidersin,
Kâlbim yanlýz beklerken, neler çeker bilmezsin.
Sonsuz hasret çölünde, yaþayan bir mecnunu,
Günlerce bekleterek, sanki gönlün mutlu mu?
Ne kadar ömrün var ki, böyle keyfi koþarsýn,
Bir dünya nefesiyle, ancak tepe aþarsýn.
Ama benim gönlümün hiç solmaz gül dalýnda,
Eðer kalbten seversen, sonsuz hayat yaþarsýn.
Yar hasretiyle yanan, bu yaralý gönlümü,
Ötüp yanýk sesinle, Songül, bir daha deþme
Feleðin darbesiyle, iki büklüm belimi,
Sakýn çok geç sararak, ne olur daha þaþma .
10.01.2016
MCÝO
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.