haki yeþili istiridye kabuklarýndan,
safir mavisi sahil yapmaya karar vermiþtim.
lazým olan,
bir merdane eninden kalma, küçük cep kitaplarýydý.
düþlerimi onlarsýz çizemezdim, parlak kaðýtlara.
çünkü yardým almalýydým, heyecanlýydým.
gözlerim, önümdeki toz pembe kitaptan bir þeyler taradý.
her sayfadan, birer yudum yuvarlandý zihnime.
ve þimdi, hazýrdým.
çizmeye baþaladým.
ilk kez, saatler birbirine karýþsýn istedim.
kaygan yosunlara sarmayý planladým, zamaný.
gün, bana yetmeliydi.
önce,
küçük ve renkli kaselerde, kelimeler fýrlattým
önümdeki denize.
deniz, uysal olmalýydý çizim bitene dek.
ne de hýzlý yutuyor, her birini.
sonra
kavisli dar sokaklarýn hýzlý nefes alýþlarýný çýkardým ceplerimden.
ceplerim boþaldýkça yenim yitirdi aðýrlýðýný
sahilim de þekil almaya baþladý.
fakat sorarsanýz,
sahil þeridimin enini de boyunu da düþünmedim.
uçsuz bucaksýz bir denizin boynunda
sýnýrlar mühim olamazdý.
belki bakarsýnýz, dünyanýn öbür ucuna ...
çünkü
yelkeni yýrtýlmýþ, ümitsiz gemilere müjde olmalýydý benim sahilim.
rüzgarý tükenmemiþ maviliklerin, bir anlamý da bu olmalýydý.
bu sebepten,
varlýðýn en soyut köþelerinden
ümit dilendim bir yandan
gün batýmýna dek.
ve hýzlandým.
son kez
her iskele baþýna üçer fener donattým.
ve ardýndan, bir kaya parçasýna ayaklarýmý uzattým.
þimdi
varlýk denizinden
bir sahil þeridinde
gölgemi
yýkýyor,
gün batýmý ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.