çok oldu sana yazmayalý
aç çocuklara da yazmýyorum artýk
yýkýlan þehirlere
mültecilerin dilenen avuçlarýna
kan emerek semiren yarasalara
imanlarýn üstüne oturup cennet vaateden þeyhlere
baharý muþtulayan güneþe
adýna umut denen kanatsýz kuþlara da yazmýyorum
kýran girdi þiir yurduma
ama en çok sana yazmamak korkutuyor
ve yazmak
kocaman bir ateþ parçasý oldun
yazarsam tutuþacak sanýyorum
kalemim, kaðýdým
yazmazsam ben...
zehirli çiçeklerden bal yapan böceðim
güzdüzlerden ýþýk çalýp geceye yamayan
cennet kokulu cehennemim
dedim ben sana
bu koca dünyaya sýðmayýz birlikte
ayrý ayrý içimize...
biz yokuþa sürdük düzleri
çýk çýk bitmiyor
güneþ, kar, boran yoldaþýmýz
sýðýnaklarda çocuk gülüþleri
gölgeliklerde þüpheli bakýþlar
senin bak dediðin pencereler yerin altýnda
kötü pencerelerden bakýyorum sana
kirli
puslu
camlarý kýrýk
baktýkca gözümün bebeði yanýyor
þarkýlardan fal tutma sevgili
biz aþký meleklerden çalmadýk
biz burada
içimizdeki iyiliði öldürenler orada yansýn
frezya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.